WAT DE LIEFDE IS...
De liefde is…
De liefde is geen plan, geen prestatie, geen ruilmiddel en geen project dat je kunt managen. Ze vraagt niet om stappenplannen of zekerheden, ze vraagt om een open hart dat durft te voelen, zelfs wanneer voelen onhandig, pijnlijk of ontregelend is. Als je liefde wil toelaten, echt toelaten, dan heb je geen checklist nodig, maar de moed om je binnenste niet langer te beschermen tegen datgene waar je het diepst naar verlangt. Geen halfopen deuren of strategische doorkijkjes, maar alles open, zodat ze niet hoeft te twijfelen of ze welkom is. De liefde is geen keurige gast die belt voor ze aanbelt, ze is de wind die plots binnenvalt, de zon die zomaar invalt in een kamer waar het lang donker was, en als je daar niet op voorbereid bent, dan heeft ze daar geen oordeel over, maar dan mis je haar wel. Want liefde wacht niet op toestemming, ze verschijnt wanneer jij er net niet op gerekend had, en als je dan nog bezig bent met je veiligheidsslot, is ze alweer verder gewaaid.
Liefde is niet geïnteresseerd in hoe goed je je best doet, ze vraagt of je er bent, helemaal, zonder verhaal, zonder verdedigingslinie. Ze laat zich niet paaien met complimenten of versieren met bewijs, ze is alleen maar geïnteresseerd in wat waarachtig is. En dat maakt haar niet makkelijk, maar wel zuiver. Want ze laat zich niet gebruiken om leegte op te vullen of pijn te sussen, ze komt niet om jou te dragen, maar om je te doen herinneren dat je gedragen wordt. Als je denkt dat liefde over geven en nemen gaat, dan zit je nog in het rekensysteem van relaties, niet in het hart van de liefde zelf. Liefde is geen balans, geen boekhouding, geen verdeling van aandacht. Ze is een aanwezigheid die alles overspoelt zonder iets te eisen. Ze geeft, niet omdat jij verdient, maar omdat zij het is die geeft. En als je denkt dat je iets moet terugdoen, heb je haar nog niet helemaal begrepen.
Maar het is niet altijd feest. Soms is ze er niet. Soms sta je open, verlangend, kwetsbaar, met alle lichten aan, en komt er niemand. Geen bij voor je roos. Geen stem die je naam noemt. Geen ogen die je zien zoals je werkelijk bent. En dan lijkt het alsof liefhebben een vergissing is, alsof blijven openstaan een uitnodiging is tot pijn. Maar wie zich sluit, verliest de bedding waarin liefde ooit terug kan keren. Want liefde komt niet altijd op het moment dat jij er klaar voor bent. Ze komt wanneer jij echt klaar bént, en dat moment wordt niet bepaald door je verlangen, maar door je bereidheid om haar te ontvangen, ook als ze anders verschijnt dan je had gehoopt.
Een roos die haar blaadjes sluit, overleeft zichzelf niet. Ze verwelkt, zelfs zonder pluk. En zo is het ook met ons hart. Als het zich sluit uit angst voor afwijzing, dan sterft het stukje bij beetje af, en dat is een veel tragischer verlies dan liefhebben zonder resultaat. Liefde is geen succesverhaal, het is een innerlijk weten dat je open blijft omdat je hart zo gebouwd is. Niet om te beschermen, maar om te verbinden. En daarin ligt geen garantie, maar wel betekenis.
Want het hoogste doel van het leven is niet zekerheid, niet succes, niet rust, maar liefhebben. Op je eigen manier, in je eigen ritme, met de fouten die erbij horen en de hoop die je blijft dragen. En zelfs als de liefde niet zichtbaar is in een ander, dan nog is ze aanwezig in jou. In je moed om te voelen. In je keuze om niet te verharden. In je ademhaling die ruimte maakt, opnieuw, voor wat nog niet gekomen is, maar diep vanbinnen al leeft. De rest is decor. Of stilte. En soms, als je goed luistert, zit in die stilte precies het antwoord waar je al die tijd al op gewacht hebt.
