KrabbelBlog

  Het gelukspodium is aan jou Of waarom geluk niet te koop is, maar wel te voeden Hoe gelukkig ben jij écht? Niet het soort geluk dat je afmeet aan je vakantiefoto’s of het aantal likes onder je profielfoto. Maar echt. Vanbinnen. In je lijf. In je hart. In je stilte. Als ik je nu, zonder omwegen, zou vragen om jezelf een cijfer te geven op de geluksschaal van nul tot tien — welk cijfer geef je dan? En geloof je het zelf? Of voel je ergens dat er méér in je zit dan wat je tot nu toe van jezelf hebt laten zien? Dat je méér te leven hebt dan je momenteel toelaat? Veel mensen antwoorden iets als: “Ach, ik mag niet klagen.” En dat is precies wat ze wél doen — zichzelf het zwijgen opleggen. Want ergens daarachter, onder die beleefde glimlach, knaagt een gevoel van gemis. Niet omdat er iets fundamenteel mis is, maar omdat er iets fundamenteel níét leeft. De ladder, de hamster en het verlangen naar méér Misschien sta je wel op een ladder van geluk, waarin je elke dag een paar treden stijgt...

  DUURZAAM BRANDEND DE TOEKOMST IN Je rijdt hem stilletjes de oprit op – jouw heilige stroomkoe, rijdende hoop in een wereld vol uitstootzondaars. Braaf. Opgeladen geweten, stekker erin, morele superioriteit op standje zen. Maar dan: knetter, knal, kablam! Je hoort geen meditatiegong, maar de bevalling van een vurige vuurduivel op wielen. Buren dachten dat je een wokrestaurant was begonnen in je carport.  Je staat ernaast in je ochtendjas, met een verlengsnoer in je hand en een blik alsof je net getuige bent van spontane voertuigzelfverbranding. En ergens klopt dat ook: jouw hypermoderne rijdende toekomstvisioen heeft besloten zichzelf tot vuuroffer te maken. De brandweer komt. Niet met een slang, maar met een gigantisch waterbed op wielen. Want dit soort vierwielige vuurgekken kun je niet blussen – je moet ze onderdompelen. Meedogenloos kopje onder, dagenlang. Alsof je de reincarnatie van een hysterische waternimf temt. En intussen? De officiële verklaring: “Er is geen reden ...

  Verhaal uit de oude doos en de Punica Oase Of hoe een cappuccinosnor mijn schrijversdroom deed archiveren. Een schrijverschap in couveuze Ik moet ergens begin twintig zijn geweest. Zo'n leeftijd waarop je nog gelooft dat talent vanzelf z'n plek vindt, zolang je het maar hard genoeg van de daken roept. Mijn daken waren schrijfsels — halve romans, gedichten die wilden rijpen, zinnen die iets zochten wat ik zelf nog niet kon benoemen. En blijkbaar had ik iemand overtuigd. Want er kwam een telefoontje van een uitgeverij met het bericht dat ze een ‘schrijver in spe’ zochten, en dat mijn pen mogelijk de zijne was. Ik stelde me een wereld voor vol literaire warmte, waarin woorden gekoesterd werden als jonge vogeltjes. De werkelijkheid was net iets minder poëtisch. Mijn zogezegde schrijftalent eerder een literaire vroeggeboorte  werd al snel in een incubator gelegd met de belofte dat, als ik het goed deed, er misschien ooit iets van zou komen. In de praktijk betekende dat: archiefwe...

Overleven in een wereld vol serieuze onzin Of hoe je hoofd breekt onder het gewicht van avocado’s, sokken en algoritmes – maar je lach het laatste woord heeft. Je wordt wakker, strompelt richting spiegel en wat daar terugkijkt, lijkt verdacht veel op een vermoeide bijrol uit een Scandinavische misdaadreeks: grauw, verfrommeld, licht tragisch en allesbehalve opgelost. Je haar heeft meer weg van een verlaten vogelnest dan van een kapsel dat ooit liefde gekend heeft, je huid voelt als hergebruikt bakpapier dat net iets te vaak in de oven is beland, en je ogen, die smeken je zachtjes om het leven vandaag gewoon even uit te stellen — maar jij, volhardend als altijd, grijpt naar je telefoon alsof dat ding jou een hogere levensvorm belooft, of op z’n minst een reden om te doen alsof je dag iets voorstelt. Het nieuws dendert binnen als een op hol geslagen buffet: politieke chaos, inflatie, klimaatpaniek, en daar tussendoor Jeroen. Jeroen die altijd vakantie lijkt te hebben. Deze week zwemt hij...

Ik ben niet de man die… Ik ben niet de man die op zondag zijn vlees snijdt. Eerlijk gezegd snijd ik zelden vlees, laat staan op zondag. Geef mij maar wilde vis. Niet die uit de koeltoog, maar het soort dat nog tegen de stroom in zwemt. Zo voel ik mij het liefst: springlevend, licht tegen de keer, fris in de vinnen. Ik ben ook niet de man van dertien in een dozijn. Zelfs als ik het probeer, lukt het me niet. Als jonge snotaap was ik al kleurrijk en koppig op de juiste momenten. Die haren zijn intussen vertrokken — vrijwillig of niet, dat laat ik in het midden — maar de kleur draag ik nog steeds met trots vanbinnen. Ik heb het écht geprobeerd hoor, me voegen in de grijze rij, maar ik val altijd binnen de kortste keren door de mand. En weet je? Dat is prima. Liever uitgesproken dan uitgewist. Of je me aardig vindt, laat ik volledig bij jou. Het is geen sollicitatie naar goedkeuring. Zolang ik mezelf nog aankijk in de spiegel zonder te gruwen, zit het goed. Leven naar de mening van ee...