WEET JE WIE IK BEN …

Ik ben niet de man die…

Ik ben niet de man die op zondag zijn vlees snijdt. Eerlijk gezegd snijd ik zelden vlees, laat staan op zondag. Geef mij maar wilde vis. Niet die uit de koeltoog, maar het soort dat nog tegen de stroom in zwemt. Zo voel ik mij het liefst: springlevend, licht tegen de keer, fris in de vinnen.

Ik ben ook niet de man van dertien in een dozijn. Zelfs als ik het probeer, lukt het me niet. Als jonge snotaap was ik al kleurrijk en koppig op de juiste momenten. Die haren zijn intussen vertrokken — vrijwillig of niet, dat laat ik in het midden — maar de kleur draag ik nog steeds met trots vanbinnen. Ik heb het écht geprobeerd hoor, me voegen in de grijze rij, maar ik val altijd binnen de kortste keren door de mand. En weet je? Dat is prima. Liever uitgesproken dan uitgewist.

Of je me aardig vindt, laat ik volledig bij jou. Het is geen sollicitatie naar goedkeuring. Zolang ik mezelf nog aankijk in de spiegel zonder te gruwen, zit het goed. Leven naar de mening van een ander is een glijdende schaal naar jezelf verliezen. Voor je het weet speel je de hoofdrol in een stuk dat je zelf niet geschreven hebt. En het applaus? Dat klinkt hol als je je eigen muziek niet meer hoort.

Ben jij zo iemand die diep vanbinnen weet dat er meer in je zit dan je nu laat zien? Kijk eens langer dan twintig seconden naar jezelf in de spiegel. Niet om rimpels te tellen, maar om je blik te vangen. Ben je je werk spuugzat? Vraag je dan niet wat moet ik doen, maar wat houd ik tegen? Soms ligt de weg niet geplaveid voor je klaar. Soms is het een zandpad, vol keien, met kuilen en omwegen. Maar het is wel je eigen pad. En dat maakt het mooi.

Draag waar jij je goed in voelt. Zeg het als iets je stoort. En stop met inslikken wat je eigenlijk had willen uitspuwen. Flirt met het leven. Dans in de regen zonder schroom. Zoek je eigen publiek. Zwaai je hysterische omgeving uit met een vredige glimlach en neem eindelijk die afslag naar jezelf.

Want mensen met kleine geesten praten veel over anderen. De rest is bezig met leven. Echte gesprekken. Echte keuzes. Echte zinnen met hartslagen erin. En ja: waar je mee omgaat, word je mee besmet. Dus kies zorgvuldig. Zoek mensen bij wie je hart niet in lockdown gaat.

En als je het leven dan toch omarmt, doe het dan met humor. Met genieten. Met ongeremdheid. Het duurt al kort genoeg.

En weet je wat ik misschien nog het schoonste advies vind van allemaal? Als ik niet zo’n hekel had aan tegeltjeswijsheid en aan die houten letters in vensterbanken die 'LOVE' of 'HOME' brullen — dan zou ik dit op een tegel zetten:

Ik ben de man die lééft.

Populaire posts van deze blog

Levensverhaal Freek

Afbeelding
Mijn verhaal is een reis vol leefknobbels , maar ook vol veerkracht en leefplezier Mijn roots liggen in het Friese Suawoude, op een boerderij. Als oudste van zeven koters werd ik vaak als voorbeeld gesteld. Dat vond ik toen niet altijd gemakkelijk, maar achteraf zie ik hoeveel innerlijke kracht ik daardoor heb opgebouwd. Er werd hard gewerkt, en er werd weinig gepraat. Maar er wás liefde, en er was aandacht. Niet verpakt in grote woorden, maar zichtbaar in kleine daden. Je voelde het in wat ze deden, niet in wat ze zeiden — en precies dat was genoeg. Mijn leven is, net als dat van zovelen, geen rechte weg zonder bochten of kuilen. Het is eerder een kronkelend pad, met hier en daar flinke hobbels — of zoals ik ze zelf graag noem: leefknobbels.   Momenten die pijn deden, maar die me onderweg ook iets leerden. In die soms moeilijke, maar tegelijk warme en hechte tijd thuis, leerde ik al vroeg wat écht telt: veerkracht, positiviteit, doorzettingsvermogen, geduld en creativiteit. J...
Read more »

JEZELF TEGENKOMEN IN DE OGEN VAN DE ANDER

Afbeelding
Wie zie jij als je kijkt naar een ander? Er zijn van die dagen waarop je iemand ontmoet, een blik kruist, een stem hoort — en zonder dat je precies kunt uitleggen waarom, gebeurt er iets. Je voelt je op je gemak of juist uit balans, er is herkenning of juist wrijving, verbinding of een vaag gevoel van afweer. En terwijl je hoofd zich nog buigt over de logica ervan, weet iets in jou het al lang: dit gaat niet alleen over die ander. Dit gaat over jou. De Franse filosoof Emmanuel Levinas zei het zo raak: “In het gelaat van de ander ontmoet je jezelf.” Maar wie dat werkelijk tot zich laat doordringen, beseft hoe confronterend zo'n uitspraak is. Want als elke ontmoeting een spiegel is, dan kijken we zelden écht naar de ander — we kijken door ons eigen venster. Niet naar wat er is, maar naar wat wij dénken dat er is. We zien niet met onze ogen, maar met ons verhaal. Met ons verleden, ons verlangen, ons oordeel. Zoals je ‘s ochtends in de spiegel niet enkel kijkt naar een gezicht...
Read more »

HOE GEDRAAG JIJ JE IN DE ZANDBAK…

Afbeelding
Zandbakgedrag Voor wie durft te kijken: een overdenking in spiegelbeeld Over hoe volwassen spelletjes vaak beginnen met een schepje jaloezie We zijn ouder geworden, zeker, maar laten we onszelf geen zand in de ogen strooien: we zitten nog steeds in de zandbak. De emmers zijn vervangen door leasewagens, de schepjes door jobtitels, en het mooiste zandtaartje is tegenwoordig een relatie die goed oogt op sociale media. Maar de regels van het spel? Die zijn nauwelijks veranderd. Net als vroeger kijken we nog altijd naar het speelgoed van de ander. En wanneer iemand aan onze ‘schep’ zit — aan datgene wat we als van ons beschouwen, dat wat onze status of onze veiligheid vertegenwoordigt — dan reageren we vaak met dezelfde reflexen als die van de kleuter in ons. We vechten terug, halen uit, saboteren. En als dat niet lukt, zoeken we een achterpoortje. Dan slopen we het zandtaartje van de ander in stilte, fluisterend tegen onszelf dat het eigenlijk de wind was. Of de buurjongen. Of het leve...
Read more »