Een tedere dans van verlangen Of hoe nabijheid begint waar haast stopt Er zijn van die momenten die zich niet laten plannen. Geen afspraak, geen scenario, geen script dat ze voorafschaduwt. Ze ontstaan in de luwte. In de stilte tussen twee zinnen, in een blik die iets langer blijft hangen dan nodig is. Of in een kamer waar de tijd even stilstaat, omdat twee mensen besloten hebben elkaar niet langer te ontwijken. Luc en Marie zijn geen filmkoppel. Geen perfect gestylede Instagramliefde. Hij, met een rustige aanwezigheid die niets claimt maar wel uitnodigt. Zij, aarzelend, voelend, in haar tempo. Geen vuurwerk, geen opsmuk. Alleen twee mensen die rond elkaar cirkelen met de precisie van een fluistering. Niet om te versmelten, maar om af te stemmen. Op elkaars adem, grenzen, goesting. En dat is misschien wel de meest onderschatte vorm van erotiek: vertragen. Niet om het spannend te maken, maar omdat je voelt dat échte nabijheid alleen ontstaat als niemand de leiding opeist. Als aanraking ...