Soms weet ik het. En soms niet. En dan bedoel ik ook écht helemaal niets Er zijn van die dagen dat mijn hoofd aanvoelt als een leeg vel papier. Geen woord dat zich aandient, geen gedachte die wil landen. Een ongeschreven blad waarop zelfs de meest hardnekkige pen geen inkt loslaat. Binnenin is het dor. Onherbergzaam. Een innerlijk landschap zonder water. En als er al eens een storm over raast, dan is het er achteraf nog altijd kurkdroog. Raar misschien, maar juist daar — in die stilte zonder vorm of richting — vind ik rust. Daar ontspant iets in mij. Daar hoef ik even niet te weten. Niets als bevrijding van alles. Wat weet je nog, als je niets meer weet? Wat blijft er over als je loslaat dat je het moet snappen? Wat gebeurt er wanneer je ophoudt met verklaren, vastpakken, uitleggen? Kun je leven zonder een plan, zonder een weten, zonder een handleiding? De meeste grote ontdekkingen zijn geboren in het niets. Niet uit het afwerken van een vijfpuntenplan, maar uit leegte. Vanuit he...