TERUG NAAR DE ZANDBAK...
Leven in de zandbak is zoveel eenvoudiger Over ruzies, gelijk willen krijgen en de kunst van opnieuw beginnen Een tijdje terug zat ik met mijn kleindochter in de zandbak. Gewoon, op een doodgewone middag, met niets dan een emmertje, een schepje en een zacht lentezonnetje. We bouwden iets dat nergens op leek, maar dat deed er niet toe. Alles klopte. Even verderop zaten twee kinderen die elkaar nog niet kenden, maar die elkaar in vijf minuten tijd hadden gevonden, een conflict hadden uitgevochten en elkaar alweer hadden vergeven. ‘Stommerd! Stommerd!’ gilde er eentje, terwijl ze met driftige stappen wegliep. Maar amper vijf minuten later zaten ze opnieuw naast elkaar, alsof er niets gebeurd was. Twee volwassenen op een bankje keken het tafereel bewonderend aan. ‘Zag je dat nou?’ zei de een. ‘Ze hadden nog ruzie, en nu spelen ze weer alsof het nooit gebeurd is.’ ‘Simpel,’ antwoordde de ander. ‘Ze kiezen liever voor geluk dan voor moreel gelijk.’ En daarin zit iets fundamenteels. Kinde...