KrabbelBlog

Levensdoelen als zin van je besta an Of hoe je stopt met wachten op geluk en begint met leven zoals je eigenlijk al lang wou. Er zijn mensen die een plan hebben voor alles. Voor hun pensioen, hun keukenverbouwing, hun boodschappen op woensdag. Maar gek genoeg zijn het diezelfde mensen die nooit écht zijn gaan zitten om zich af te vragen: Waar draait mijn leven eigenlijk om? We rennen, we regelen, we repeteren onze dagen zoals we onze tanden poetsen: op automatische piloot. En ondertussen wachten we — op betere tijden, op meer ruimte, op ooit. De grootste vergissing rond levensdoelen is dan ook niet dat we de verkeerde kiezen, maar dat we ze uitstellen tot later. En later, zoals je weet, heeft de neiging om zich telkens weer te verschuilen achter nog een vergadering, nog een verplichting, nog een volgeplande week. Terwijl het echte leven – dat waarvoor je hier bent – zich ondertussen een beetje zit te vervelen in de coulissen. We weten vaak wel wat we ongeveer willen. Een leven d...

Wie zie jij als je kijkt naar een ander? Er zijn van die dagen waarop je iemand ontmoet, een blik kruist, een stem hoort — en zonder dat je precies kunt uitleggen waarom, gebeurt er iets. Je voelt je op je gemak of juist uit balans, er is herkenning of juist wrijving, verbinding of een vaag gevoel van afweer. En terwijl je hoofd zich nog buigt over de logica ervan, weet iets in jou het al lang: dit gaat niet alleen over die ander. Dit gaat over jou. De Franse filosoof Emmanuel Levinas zei het zo raak: “In het gelaat van de ander ontmoet je jezelf.” Maar wie dat werkelijk tot zich laat doordringen, beseft hoe confronterend zo'n uitspraak is. Want als elke ontmoeting een spiegel is, dan kijken we zelden écht naar de ander — we kijken door ons eigen venster. Niet naar wat er is, maar naar wat wij dénken dat er is. We zien niet met onze ogen, maar met ons verhaal. Met ons verleden, ons verlangen, ons oordeel. Zoals je ‘s ochtends in de spiegel niet enkel kijkt naar een gezicht...