KrabbelBlog

Zandbakgedrag Voor wie durft te kijken: een overdenking in spiegelbeeld Over hoe volwassen spelletjes vaak beginnen met een schepje jaloezie We zijn ouder geworden, zeker, maar laten we onszelf geen zand in de ogen strooien: we zitten nog steeds in de zandbak. De emmers zijn vervangen door leasewagens, de schepjes door jobtitels, en het mooiste zandtaartje is tegenwoordig een relatie die goed oogt op sociale media. Maar de regels van het spel? Die zijn nauwelijks veranderd. Net als vroeger kijken we nog altijd naar het speelgoed van de ander. En wanneer iemand aan onze ‘schep’ zit — aan datgene wat we als van ons beschouwen, dat wat onze status of onze veiligheid vertegenwoordigt — dan reageren we vaak met dezelfde reflexen als die van de kleuter in ons. We vechten terug, halen uit, saboteren. En als dat niet lukt, zoeken we een achterpoortje. Dan slopen we het zandtaartje van de ander in stilte, fluisterend tegen onszelf dat het eigenlijk de wind was. Of de buurjongen. Of het leve...

Een tedere dans van verlangen Of hoe nabijheid begint waar haast stopt Er zijn van die momenten die zich niet laten plannen. Geen afspraak, geen scenario, geen script dat ze voorafschaduwt. Ze ontstaan in de luwte. In de stilte tussen twee zinnen, in een blik die iets langer blijft hangen dan nodig is. Of in een kamer waar de tijd even stilstaat, omdat twee mensen besloten hebben elkaar niet langer te ontwijken. Luc en Marie zijn geen filmkoppel. Geen perfect gestylede Instagramliefde. Hij, met een rustige aanwezigheid die niets claimt maar wel uitnodigt. Zij, aarzelend, voelend, in haar tempo. Geen vuurwerk, geen opsmuk. Alleen twee mensen die rond elkaar cirkelen met de precisie van een fluistering. Niet om te versmelten, maar om af te stemmen. Op elkaars adem, grenzen, goesting. En dat is misschien wel de meest onderschatte vorm van erotiek: vertragen. Niet om het spannend te maken, maar omdat je voelt dat échte nabijheid alleen ontstaat als niemand de leiding opeist. Als aanraking ...