Overleven in een wereld vol serieuze onzin Of hoe je hoofd breekt onder het gewicht van avocado’s, sokken en algoritmes – maar je lach het laatste woord heeft. Je wordt wakker, strompelt richting spiegel en wat daar terugkijkt, lijkt verdacht veel op een vermoeide bijrol uit een Scandinavische misdaadreeks: grauw, verfrommeld, licht tragisch en allesbehalve opgelost. Je haar heeft meer weg van een verlaten vogelnest dan van een kapsel dat ooit liefde gekend heeft, je huid voelt als hergebruikt bakpapier dat net iets te vaak in de oven is beland, en je ogen, die smeken je zachtjes om het leven vandaag gewoon even uit te stellen — maar jij, volhardend als altijd, grijpt naar je telefoon alsof dat ding jou een hogere levensvorm belooft, of op z’n minst een reden om te doen alsof je dag iets voorstelt. Het nieuws dendert binnen als een op hol geslagen buffet: politieke chaos, inflatie, klimaatpaniek, en daar tussendoor Jeroen. Jeroen die altijd vakantie lijkt te hebben. Deze week zwemt hij...