KrabbelBlog

  Soms weet ik het. En soms niet. En dan bedoel ik ook écht helemaal niets Er zijn van die dagen dat mijn hoofd aanvoelt als een leeg vel papier. Geen woord dat zich aandient, geen gedachte die wil landen. Een ongeschreven blad waarop zelfs de meest hardnekkige pen geen inkt loslaat. Binnenin is het dor. Onherbergzaam. Een innerlijk landschap zonder water. En als er al eens een storm over raast, dan is het er achteraf nog altijd kurkdroog. Raar misschien, maar juist daar — in die stilte zonder vorm of richting — vind ik rust. Daar ontspant iets in mij. Daar hoef ik even niet te weten. Niets als bevrijding van alles. Wat weet je nog, als je niets meer weet? Wat blijft er over als je loslaat dat je het moet snappen? Wat gebeurt er wanneer je ophoudt met verklaren, vastpakken, uitleggen? Kun je leven zonder een plan, zonder een weten, zonder een handleiding? De meeste grote ontdekkingen zijn geboren in het niets. Niet uit het afwerken van een vijfpuntenplan, maar uit leegte. Vanuit he...

Leven in de zandbak is zoveel eenvoudiger Over ruzies, gelijk willen krijgen en de kunst van opnieuw beginnen Een tijdje terug zat ik met mijn kleindochter in de zandbak. Gewoon, op een doodgewone middag, met niets dan een emmertje, een schepje en een zacht lentezonnetje. We bouwden iets dat nergens op leek, maar dat deed er niet toe. Alles klopte. Even verderop zaten twee kinderen die elkaar nog niet kenden, maar die elkaar in vijf minuten tijd hadden gevonden, een conflict hadden uitgevochten en elkaar alweer hadden vergeven. ‘Stommerd! Stommerd!’ gilde er eentje, terwijl ze met driftige stappen wegliep. Maar amper vijf minuten later zaten ze opnieuw naast elkaar, alsof er niets gebeurd was. Twee volwassenen op een bankje keken het tafereel bewonderend aan. ‘Zag je dat nou?’ zei de een. ‘Ze hadden nog ruzie, en nu spelen ze weer alsof het nooit gebeurd is.’ ‘Simpel,’ antwoordde de ander. ‘Ze kiezen liever voor geluk dan voor moreel gelijk.’ En daarin zit iets fundamenteels. Kinde...