KrabbelBlog

Ik ben niet de man die… Ik ben niet de man die op zondag zijn vlees snijdt. Eerlijk gezegd snijd ik zelden vlees, laat staan op zondag. Geef mij maar wilde vis. Niet die uit de koeltoog, maar het soort dat nog tegen de stroom in zwemt. Zo voel ik mij het liefst: springlevend, licht tegen de keer, fris in de vinnen. Ik ben ook niet de man van dertien in een dozijn. Zelfs als ik het probeer, lukt het me niet. Als jonge snotaap was ik al kleurrijk en koppig op de juiste momenten. Die haren zijn intussen vertrokken — vrijwillig of niet, dat laat ik in het midden — maar de kleur draag ik nog steeds met trots vanbinnen. Ik heb het écht geprobeerd hoor, me voegen in de grijze rij, maar ik val altijd binnen de kortste keren door de mand. En weet je? Dat is prima. Liever uitgesproken dan uitgewist. Of je me aardig vindt, laat ik volledig bij jou. Het is geen sollicitatie naar goedkeuring. Zolang ik mezelf nog aankijk in de spiegel zonder te gruwen, zit het goed. Leven naar de mening van ee...

  Het chaosmonster — en hoe het zich stilletjes tussen de koffievlekken nestelt Lees: we hebben geen flauw idee wat we aan het doen zijn, maar we willen het graag laten klinken alsof we binnenkort op een congres mogen spreken.  Want dat is de brandstof van chaos: normalisering. Het moment waarop niemand nog de vinger op de zere plek durft leggen, omdat iedereen er al een pleister over heeft geplakt.  En ontdek wat er gebeurt als je weer ademruimte krijgt — en het beest eindelijk het pand verlaat. Het sluipt niet binnen met lawaai. Integendeel. Chaos begint altijd als een fluistering. Een onbenulligheid. Een kleine kronkel in de dagstructuur die niemand opmerkt omdat iedereen alweer doorraast naar het volgende overleg met drie agendapunten en zeven meningen. De planning is wazig, de prioriteiten verward, en de printer? Die print op gevoel. Je merkt het pas wanneer je er middenin zit. Niet omdat iemand roept: “Help, we verzuipen!” maar omdat de sfeer licht verstopt raakt...