SEKS IS ZO GEK NOG NIET...

Praten over seks is prima. Maar doen? Dat zijn we verleerd.

Toch zwijgen we als het er echt op aankomt.
We zijn collectief op een soort seksuele spaarstand beland: laag energieverbruik, weinig risico, geen pieken, geen storm. En dat voelt misschien comfortabel, maar het is ook dodelijk saai. Seks zonder spanning, zonder mysterie, zonder intimiteit is als dansen op een platgereden beat. Je beweegt nog, maar het leeft niet meer. En nog beter: raak aan. Niet vanuit perfectie, maar vanuit verlangen. Probeer, lach, stuntel, ontdek. Laat het echt worden, rommelig, levend. Want zolang we vooral denken dat we seksueel bevrijd zijn, blijven we gevangen in het idee dat alles moet kunnen — behalve werkelijk dichtbij komen, met huid, hart en ongemak.

We swipen, liken, appen, klikken, kijken en scrollen. We leven in een wereld waarin je met drie duimenbewegingen meer bloot kunt zien dan je overgrootmoeder in haar hele leven. Seks is overal: op billboards, in memes, in muziekclips, in TikToks die beginnen met een schattige dans en eindigen in een suggestieve knipoog. Alles mag. Alles kan. Alles lijkt bespreekbaar. En toch...

Vraag maar eens rond bij koppels die al een tijdje samen zijn. Vraag hoe vaak ze nog écht vrijen, niet omdat het moet, maar omdat het stroomt. Niet uit plicht, maar uit vuur. Je krijgt blikken vol aarzeling, flarden van excuses – moe, druk, geen zin, we zijn intiem op andere manieren – en een ongemak dat verdacht veel lijkt op schaamte. Niet over het feit dat ze geen seks hebben, maar over het feit dat ze er niet meer over durven praten.

We zijn zogezegd seksueel bevrijd, maar onze relatie met seks is tegelijk schizofreen en versleten. We praten er wél over, zolang het veilig is – zolang het over anderen gaat, zolang het grappig of juicy is, zolang het niet over onszelf gaat. We maken grappen, we retweeten pikante uitspraken, we volgen accounts over polyamorie, tantra of dirty talk, maar ons eigen bed blijft stil. De dekens liggen perfect opgemaakt, maar wat daaronder gebeurt – of net niet meer – blijft een doodgezwegen hoofdstuk.

En dat heeft gevolgen. Want seks is niet zomaar een hobby of een leuke extra. Seks is communicatie. Het is de taal van nabijheid, van verlangen, van erkenning. Het is een plek waar je lichaam zegt wat je mond niet altijd durft. En als die taal verdwijnt, wordt het stil op een plek waar het ooit levendig was. De meeste koppels die ik spreek, zijn niet gestopt met seks omdat ze elkaar niet meer aantrekkelijk vinden. Ze zijn gestopt omdat het gesprek erover verdween. Omdat ze geen woorden meer vonden voor wat ze wilden, misten, voelden. Omdat hun verlangen in stilte verdween achter werkstress, gezinsleven, Netflix en dat eindeloze geklik op een verlicht scherm.

Want laat ons eerlijk zijn: hoeveel mensen geven nog aandacht aan hun partner met de intensiteit die ze hun telefoon geven? Hoeveel minuten per dag staar je naar een scrollende wereld vol andere lichamen, andere prikkels, andere ‘mogelijkheden’ – terwijl degene die je ooit verkoos nog geen aanraking meer krijgt zonder praktische aanleiding?

En dan zijn er de sociale media. Platforms vol gefilterde perfectie, modellen die elke porie gladstrijken en influencers die je tussen twee kortingscodes door uitleggen hoe hun seksleven explosief is dankzij een vibrator met acht standen. Alsof seks een lifestyleproduct is. Alsof je met de juiste gadget, de juiste routine of de juiste affirmaties vanzelf in extatische toestand belandt. Maar echte seks – die rommelige, kwetsbare, onhandige, trage, zweterige, schurende, tedere vorm – die zie je nergens. Die leeft achter gesloten deuren. Of leeft er net niet meer.

En dat is het echte taboe. Niet de kinks of de standjes of de speeltjes. Maar het ontbreken van échte seksuele beleving. Het feit dat veel mensen niet meer weten hoe je begeerte wekt. Hoe je met elkaar spreekt over verlangen. Hoe je lichaamstaal opnieuw afstemt. Hoe je opnieuw durft ontdekken, zonder te moeten presteren. We zijn niet te losgeslagen, we zijn afgesneden. Van ons lijf, van ons verlangen, van elkaar.

Wat we nodig hebben, is geen nieuwe seksgolf, maar een herontdekking van wat seks voor onszelf betekent. Niet wat de wereld sexy vindt, maar wat jij voelt als echt, als opwindend, als verbindend. We moeten terug leren praten over seks als iets essentieels. Als een basisbehoefte, zoals eten, slapen, ademen. Niet als iets dat er "ook nog bij hoort", maar als iets dat leeft in de kern van onze verbinding met onszelf en met de ander.

Want ja, seks is een taboe. Nog steeds. En niet omdat we het niet mogen zeggen, maar omdat we het niet meer durven voelen. Omdat we geleerd hebben dat alles bespreekbaar is, behalve de leegte in ons eigen bed. Of het verlangen dat onder de huid zit maar geen uitweg meer vindt. We moeten daar weer woorden voor vinden. Zinnen die niet beginnen met "wat jij fout doet", maar met "wat ik verlang". Gesprekken die niet draaien om tekort, maar om nieuwsgierigheid. En misschien ook, gewoon, om samen opnieuw te beginnen. Met minder verwachting. Meer huid. Minder show. Meer echtheid.

Dus ja, praat over seks. Niet omdat het moet, maar omdat het mág
En als je dan toch een broodje gezond bestelt, vraag er dan eentje met een portie eerlijke geilheid, een sneetje verbondenheid, en een warme klodder nieuwsgierigheid.  Geen schaamte die het gesprek smoort, geen excuses die het verlangen verstoppen, geen scripts of opgeblonken verwachtingen. Alleen jij, met alles wat je voelt maar misschien nooit hebt durven zeggen. En de ander, even menselijk, even zoekend, even verlangend naar iets wat niet perfect hoeft te zijn om echt te raken. Want in die echtheid — daar begint weer iets te leven.

Populaire posts van deze blog

Levensverhaal Freek

Afbeelding
Mijn verhaal is een reis vol leefknobbels , maar ook vol veerkracht en leefplezier Mijn roots liggen in het Friese Suawoude, op een boerderij. Als oudste van zeven koters werd ik vaak als voorbeeld gesteld. Dat vond ik toen niet altijd gemakkelijk, maar achteraf zie ik hoeveel innerlijke kracht ik daardoor heb opgebouwd. Er werd hard gewerkt, en er werd weinig gepraat. Maar er wás liefde, en er was aandacht. Niet verpakt in grote woorden, maar zichtbaar in kleine daden. Je voelde het in wat ze deden, niet in wat ze zeiden — en precies dat was genoeg. Mijn leven is, net als dat van zovelen, geen rechte weg zonder bochten of kuilen. Het is eerder een kronkelend pad, met hier en daar flinke hobbels — of zoals ik ze zelf graag noem: leefknobbels.   Momenten die pijn deden, maar die me onderweg ook iets leerden. In die soms moeilijke, maar tegelijk warme en hechte tijd thuis, leerde ik al vroeg wat écht telt: veerkracht, positiviteit, doorzettingsvermogen, geduld en creativiteit. J...
Read more »

JEZELF TEGENKOMEN IN DE OGEN VAN DE ANDER

Afbeelding
Wie zie jij als je kijkt naar een ander? Er zijn van die dagen waarop je iemand ontmoet, een blik kruist, een stem hoort — en zonder dat je precies kunt uitleggen waarom, gebeurt er iets. Je voelt je op je gemak of juist uit balans, er is herkenning of juist wrijving, verbinding of een vaag gevoel van afweer. En terwijl je hoofd zich nog buigt over de logica ervan, weet iets in jou het al lang: dit gaat niet alleen over die ander. Dit gaat over jou. De Franse filosoof Emmanuel Levinas zei het zo raak: “In het gelaat van de ander ontmoet je jezelf.” Maar wie dat werkelijk tot zich laat doordringen, beseft hoe confronterend zo'n uitspraak is. Want als elke ontmoeting een spiegel is, dan kijken we zelden écht naar de ander — we kijken door ons eigen venster. Niet naar wat er is, maar naar wat wij dénken dat er is. We zien niet met onze ogen, maar met ons verhaal. Met ons verleden, ons verlangen, ons oordeel. Zoals je ‘s ochtends in de spiegel niet enkel kijkt naar een gezicht...
Read more »

HOE GEDRAAG JIJ JE IN DE ZANDBAK…

Afbeelding
Zandbakgedrag Voor wie durft te kijken: een overdenking in spiegelbeeld Over hoe volwassen spelletjes vaak beginnen met een schepje jaloezie We zijn ouder geworden, zeker, maar laten we onszelf geen zand in de ogen strooien: we zitten nog steeds in de zandbak. De emmers zijn vervangen door leasewagens, de schepjes door jobtitels, en het mooiste zandtaartje is tegenwoordig een relatie die goed oogt op sociale media. Maar de regels van het spel? Die zijn nauwelijks veranderd. Net als vroeger kijken we nog altijd naar het speelgoed van de ander. En wanneer iemand aan onze ‘schep’ zit — aan datgene wat we als van ons beschouwen, dat wat onze status of onze veiligheid vertegenwoordigt — dan reageren we vaak met dezelfde reflexen als die van de kleuter in ons. We vechten terug, halen uit, saboteren. En als dat niet lukt, zoeken we een achterpoortje. Dan slopen we het zandtaartje van de ander in stilte, fluisterend tegen onszelf dat het eigenlijk de wind was. Of de buurjongen. Of het leve...
Read more »