LUISTER JIJ WELEENS NAAR JEZELF...



Luisteren naar jezelf

Waarom de stilte in jou meer weet dan de meningen om je heen

We worden ermee geboren. Met een innerlijke stem die weet wat klopt. Een soort ingebouwde wijzer, een voelend kompas dat richting geeft nog voor we woorden kunnen vormen. Als baby huil je wanneer iets niet goed voelt, zonder gêne. Als peuter wijs je naar wat je wél wil, zonder jezelf af te vragen of dat sociaal wenselijk is. Je lichaam en je hart lopen dan nog in de pas. Maar ergens onderweg raken we dat vermogen kwijt.

We leren gehoorzamen aan verwachtingen. Aan normen, doelen, rollen. We worden goede burgers, slimme leerlingen, loyale partners, efficiënte collega’s. En onderweg dempen we langzaam het geluid van onze eigen binnenwereld. Niet omdat we willen, maar omdat het makkelijker is. Omdat de wereld ons leert dat externe goedkeuring belangrijker is dan innerlijke waarheid. En voor je het weet leef je een leven dat perfect oogt, maar dof voelt.

Dat is het tragische van veel volwassen levens: we zijn druk bezig met ‘goed bezig zijn’, terwijl we nauwelijks nog weten of het ook goed voelt. We luisteren naar agenda’s, naar targets, naar meningen, naar algoritmes. Maar naar onszelf? Zelden.

De kunst van weer leren horen

Luisteren naar jezelf klinkt eenvoudig. Maar het is allesbehalve makkelijk. Want wat je hoort, als je écht luistert, is niet altijd comfortabel. Soms hoor je de vermoeidheid die je jarenlang hebt genegeerd. De frustratie die je steeds hebt weggelachen. De eenzaamheid die je hebt bedekt met drukte. Of het verlangen dat je hebt verdreven omdat het niet paste bij het beeld dat anderen van je hebben.

Luisteren vraagt dus moed. Niet om iets nieuws te doen, maar om iets ouds toe te laten. Het vraagt vertraging. Stilte. Niet omdat de waarheid alleen in de stilte zit, maar omdat je in de herrie gewoon niet meer tot jezelf komt.

Het begint met voelen. Niet met nadenken over wat je voelt, maar met voelen zónder commentaar. Dat ongemakkelijke in je borst? Laat het even spreken. Die onverklaarbare onrust? Laat ze er zijn. De impuls om iets anders te doen dan wat je gepland had? Neem ze serieus. Niet omdat alles wat je voelt per se klopt, maar omdat niets wat je negeert zichzelf zomaar oplost.

En dan... wordt het stiller. En helderder.

Op een bepaald moment — vaak pas als je het genoeg laat zijn — hoor je iets terug. Iets zachts. Iets echts. Niet spectaculair of wereldschokkend, maar wel onmiskenbaar van jou. Een gedachte die niet geleend is. Een wens die niet uit angst komt. Een grens die niet meer te negeren valt.

Dat is de stem van jezelf. Geen stem die schreeuwt, maar een die je zachtjes terugroept. Naar huis. Naar wie je eigenlijk was, onder de lagen van wie je dacht dat je moest zijn.

En vanaf dat moment wordt het interessant. Want nu weet je weer wat je nodig hebt. Wat je niet langer wilt. Waar je niet meer in past. En dat weten is gevaarlijk voor alles wat liever heeft dat je gehoorzaam blijft. Je zult keuzes moeten maken. Andere keuzes. Authentieke keuzes. Niet altijd makkelijke, maar wel bevrijdende.

Luisteren naar jezelf is niet egoïstisch. Het is eerlijk.

Het is de basis van elke echte relatie — met jezelf én met de wereld. Als jij niet weet wat er in jou leeft, kun je het ook niet echt delen. Dan geef je meningen in plaats van bezieling. Aanwezigheid in plaats van verbinding. Dan speel je mee, maar leef je niet.

En dus is luisteren naar jezelf geen luxe. Geen zweverigheid. Geen hobby voor mensen met tijd. Het is noodzaak. Levenskunst. Overlevingsstrategie voor wie niet wil eindigen met spijt.

Je hoeft niet te wachten tot je overspannen raakt. Of tot je lichaam begint te protesteren. Of tot het leven je tot stilstand dwingt. Je kunt nu al kiezen voor zachtheid. Voor aandacht. Voor ruimte.

Niet om ‘gelukkiger’ te worden, maar om waarachtiger te zijn.
Niet om de juiste keuzes te maken, maar om jouw keuzes te maken.
Niet om je leven perfect te maken, maar om het terug van jou te maken.

En als het stil wordt… luister dan. Niet om meteen te antwoorden, maar om te horen wat jij jezelf al zo lang probeert te zeggen.

Populaire posts van deze blog

Levensverhaal Freek

Afbeelding
Mijn verhaal is een reis vol leefknobbels , maar ook vol veerkracht en leefplezier Mijn roots liggen in het Friese Suawoude, op een boerderij. Als oudste van zeven koters werd ik vaak als voorbeeld gesteld. Dat vond ik toen niet altijd gemakkelijk, maar achteraf zie ik hoeveel innerlijke kracht ik daardoor heb opgebouwd. Er werd hard gewerkt, en er werd weinig gepraat. Maar er wás liefde, en er was aandacht. Niet verpakt in grote woorden, maar zichtbaar in kleine daden. Je voelde het in wat ze deden, niet in wat ze zeiden — en precies dat was genoeg. Mijn leven is, net als dat van zovelen, geen rechte weg zonder bochten of kuilen. Het is eerder een kronkelend pad, met hier en daar flinke hobbels — of zoals ik ze zelf graag noem: leefknobbels.   Momenten die pijn deden, maar die me onderweg ook iets leerden. In die soms moeilijke, maar tegelijk warme en hechte tijd thuis, leerde ik al vroeg wat écht telt: veerkracht, positiviteit, doorzettingsvermogen, geduld en creativiteit. J...
Read more »

JEZELF TEGENKOMEN IN DE OGEN VAN DE ANDER

Afbeelding
Wie zie jij als je kijkt naar een ander? Er zijn van die dagen waarop je iemand ontmoet, een blik kruist, een stem hoort — en zonder dat je precies kunt uitleggen waarom, gebeurt er iets. Je voelt je op je gemak of juist uit balans, er is herkenning of juist wrijving, verbinding of een vaag gevoel van afweer. En terwijl je hoofd zich nog buigt over de logica ervan, weet iets in jou het al lang: dit gaat niet alleen over die ander. Dit gaat over jou. De Franse filosoof Emmanuel Levinas zei het zo raak: “In het gelaat van de ander ontmoet je jezelf.” Maar wie dat werkelijk tot zich laat doordringen, beseft hoe confronterend zo'n uitspraak is. Want als elke ontmoeting een spiegel is, dan kijken we zelden écht naar de ander — we kijken door ons eigen venster. Niet naar wat er is, maar naar wat wij dénken dat er is. We zien niet met onze ogen, maar met ons verhaal. Met ons verleden, ons verlangen, ons oordeel. Zoals je ‘s ochtends in de spiegel niet enkel kijkt naar een gezicht...
Read more »

HOE GEDRAAG JIJ JE IN DE ZANDBAK…

Afbeelding
Zandbakgedrag Voor wie durft te kijken: een overdenking in spiegelbeeld Over hoe volwassen spelletjes vaak beginnen met een schepje jaloezie We zijn ouder geworden, zeker, maar laten we onszelf geen zand in de ogen strooien: we zitten nog steeds in de zandbak. De emmers zijn vervangen door leasewagens, de schepjes door jobtitels, en het mooiste zandtaartje is tegenwoordig een relatie die goed oogt op sociale media. Maar de regels van het spel? Die zijn nauwelijks veranderd. Net als vroeger kijken we nog altijd naar het speelgoed van de ander. En wanneer iemand aan onze ‘schep’ zit — aan datgene wat we als van ons beschouwen, dat wat onze status of onze veiligheid vertegenwoordigt — dan reageren we vaak met dezelfde reflexen als die van de kleuter in ons. We vechten terug, halen uit, saboteren. En als dat niet lukt, zoeken we een achterpoortje. Dan slopen we het zandtaartje van de ander in stilte, fluisterend tegen onszelf dat het eigenlijk de wind was. Of de buurjongen. Of het leve...
Read more »