KrabbelBlog

Tijd: vriend of vijand Over hoe we klokkijken maar zelden echt de tijd zien Tijd. Het klinkt als iets abstracts, maar het zit overal om je heen. In de rimpels rond je ogen. In het geluid van een koffieapparaat dat al twintig jaar trouw bromt. In die herinnering die op een onverwacht moment bovenkomt. En in die constante druk op je schouders, die fluistert: “Je moet nog zoveel…” Soms lijkt tijd je beste vriend. Zo eentje die stilletjes naast je zit wanneer je gelukkig bent, en geen haast heeft om weg te gaan. Andere dagen is hij je grootste vijand. Een dictator met een stopwatch, die je voortjaagt van verplichting naar verplichting. En meestal? Meestal is hij gewoon een raadsel. Onzichtbaar, onafwendbaar, en altijd een stap voor op je gevoel. We zeggen vaak dat we geen tijd hebben. Maar de waarheid is: we hebben tijd in overvloed. Alleen gebruiken we haar alsof ze op is nog voor we beginnen. We versnellen, plannen, multitasken. We vullen onze dagen met moeten, onze agenda’s met afs...

De liefde is… De liefde is geen plan, geen prestatie, geen ruilmiddel en geen project dat je kunt managen. Ze vraagt niet om stappenplannen of zekerheden, ze vraagt om een open hart dat durft te voelen, zelfs wanneer voelen onhandig, pijnlijk of ontregelend is. Als je liefde wil toelaten, echt toelaten, dan heb je geen checklist nodig, maar de moed om je binnenste niet langer te beschermen tegen datgene waar je het diepst naar verlangt. Geen halfopen deuren of strategische doorkijkjes, maar alles open, zodat ze niet hoeft te twijfelen of ze welkom is. De liefde is geen keurige gast die belt voor ze aanbelt, ze is de wind die plots binnenvalt, de zon die zomaar invalt in een kamer waar het lang donker was, en als je daar niet op voorbereid bent, dan heeft ze daar geen oordeel over, maar dan mis je haar wel. Want liefde wacht niet op toestemming, ze verschijnt wanneer jij er net niet op gerekend had, en als je dan nog bezig bent met je veiligheidsslot, is ze alweer verder gewaaid. L...

De nieuwe politiek van vertrouwen Waar het verleden opgeruimd lijkt met een goed geformuleerd voorwoord, en de toekomst wordt aangekondigd alsof het een pakketje is van Bol.com dat morgen gratis wordt geleverd. Alleen staat er dit keer een nieuwe afzender op de doos: BBB, VVD, NSC en de PVV – een coalitie waar het woord ‘vertrouwen’ een hele andere bijklank krijgt, afhankelijk van wie je het vraagt. Vertrouwen herstellen klinkt prachtig, maar wie ooit is bedrogen weet: vertrouwen laat zich niet afkondigen in een persconferentie, en zeker niet ondertekend door vier partijen die elkaar een jaar geleden nog liever zagen verdwijnen in het politieke moeras.  Meer woningen, minder regels, lagere lasten, snellere procedures. Maar als de afgelopen vijftien jaar iets hebben bewezen, is het dat plannen zelden de brug vormen tussen belofte en beleving.  Een burger die al jaren vastzit in bureaucratisch drijfzand, leest geen beleidsnota meer met open blik. Die voelt met de vingerto...

De kabouters in je hoofd Over innerlijke overtuigingen, trouwe helpers en de kunst van vriendelijk afscheid nemen We slepen ze al jaren met ons mee: overtuigingen. Zinnen die zich in ons hoofd hebben genesteld als waarheid, maar die ooit begonnen zijn als fluisteringen. Ze zijn ons vertrouwd geworden. Handvatten in chaos. Leidraden in verwarring. Soms zelfs overlevingsmechanismen. En ook al willen we in periodes van bezinning iets anders gaan geloven — overtuigingen verdwijnen niet zomaar als je besluit dat ze niet meer passen. Integendeel: ze gaan luider spreken, opdringeriger zelfs. Alsof ze zeggen: Wat denk jij wel, om zonder ons verder te willen? Want hoe meer je ze probeert weg te duwen, hoe dieper ze zich ingraven. Een overtuiging is als een oude grammofoonplaat die blijft hangen in een diepe groef. Hoe vaker je het lied herhaalt, hoe moeilijker het wordt om er nog iets anders in te horen. Over kabouters en koptelefoons Stel je eens voor dat je overtuigingen geen abstracte ...

De reiziger reist van nergens naar ergens Over zwerven, verhalen, en de kunst van iemand ontvangen Hij verschijnt zonder aankondiging. Niet per se op een logisch moment, vaak juist wanneer je het minst op bezoek rekent. De reiziger. Je herkent hem niet altijd meteen. Soms draagt hij een versleten jas van melancholie, soms een blik vol vragen, soms niets meer dan een stille vermoeidheid. Hij komt van nergens. En hij is onderweg naar ergens. Zoals we allemaal, ergens, ooit. Als je hem tegenkomt — op straat, in je leven, in jezelf — geef hem dan een stoel. Brood. Droge kleren. Niet omdat hij erom vraagt, maar omdat het je uitnodigt om mens te zijn. Om te onthouden dat ieder van ons, onder lagen van status en zekerheid, een reiziger is die onderweg is van betekenis naar bestemming. Geef hem een plek, zonder haast, zonder oordeel. En zeg: “Welkom, ik had je misschien niet verwacht, maar ik herken je.”  Want de reiziger draagt meer bij zich dan wat hij lijkt te bezitten. Verhalen ...

Levensdoelen als zin van je besta an Of hoe je stopt met wachten op geluk en begint met leven zoals je eigenlijk al lang wou. Er zijn mensen die een plan hebben voor alles. Voor hun pensioen, hun keukenverbouwing, hun boodschappen op woensdag. Maar gek genoeg zijn het diezelfde mensen die nooit écht zijn gaan zitten om zich af te vragen: Waar draait mijn leven eigenlijk om? We rennen, we regelen, we repeteren onze dagen zoals we onze tanden poetsen: op automatische piloot. En ondertussen wachten we — op betere tijden, op meer ruimte, op ooit. De grootste vergissing rond levensdoelen is dan ook niet dat we de verkeerde kiezen, maar dat we ze uitstellen tot later. En later, zoals je weet, heeft de neiging om zich telkens weer te verschuilen achter nog een vergadering, nog een verplichting, nog een volgeplande week. Terwijl het echte leven – dat waarvoor je hier bent – zich ondertussen een beetje zit te vervelen in de coulissen. We weten vaak wel wat we ongeveer willen. Een leven d...

Wie zie jij als je kijkt naar een ander? Er zijn van die dagen waarop je iemand ontmoet, een blik kruist, een stem hoort — en zonder dat je precies kunt uitleggen waarom, gebeurt er iets. Je voelt je op je gemak of juist uit balans, er is herkenning of juist wrijving, verbinding of een vaag gevoel van afweer. En terwijl je hoofd zich nog buigt over de logica ervan, weet iets in jou het al lang: dit gaat niet alleen over die ander. Dit gaat over jou. De Franse filosoof Emmanuel Levinas zei het zo raak: “In het gelaat van de ander ontmoet je jezelf.” Maar wie dat werkelijk tot zich laat doordringen, beseft hoe confronterend zo'n uitspraak is. Want als elke ontmoeting een spiegel is, dan kijken we zelden écht naar de ander — we kijken door ons eigen venster. Niet naar wat er is, maar naar wat wij dénken dat er is. We zien niet met onze ogen, maar met ons verhaal. Met ons verleden, ons verlangen, ons oordeel. Zoals je ‘s ochtends in de spiegel niet enkel kijkt naar een gezicht...

Praten over seks is prima. Maar doen? Dat zijn we verleerd. Toch zwijgen we als het er echt op aankomt. We zijn collectief op een soort seksuele spaarstand beland: laag energieverbruik, weinig risico, geen pieken, geen storm. En dat voelt misschien comfortabel, maar het is ook dodelijk saai. Seks zonder spanning, zonder mysterie, zonder intimiteit is als dansen op een platgereden beat. Je beweegt nog, maar het leeft niet meer.  En nog beter: raak aan. Niet vanuit perfectie, maar vanuit verlangen. Probeer, lach, stuntel, ontdek. Laat het echt worden, rommelig, levend. Want zolang we vooral denken dat we seksueel bevrijd zijn, blijven we gevangen in het idee dat alles moet kunnen — behalve werkelijk dichtbij komen, met huid, hart en ongemak. We swipen, liken, appen, klikken, kijken en scrollen. We leven in een wereld waarin je met drie duimenbewegingen meer bloot kunt zien dan je overgrootmoeder in haar hele leven. Seks is overal: op billboards, in memes, in muziekclips, in T...