KrabbelBlog

Zandbakgedrag Voor wie durft te kijken: een overdenking in spiegelbeeld Over hoe volwassen spelletjes vaak beginnen met een schepje jaloezie We zijn ouder geworden, zeker, maar laten we onszelf geen zand in de ogen strooien: we zitten nog steeds in de zandbak. De emmers zijn vervangen door leasewagens, de schepjes door jobtitels, en het mooiste zandtaartje is tegenwoordig een relatie die goed oogt op sociale media. Maar de regels van het spel? Die zijn nauwelijks veranderd. Net als vroeger kijken we nog altijd naar het speelgoed van de ander. En wanneer iemand aan onze ‘schep’ zit — aan datgene wat we als van ons beschouwen, dat wat onze status of onze veiligheid vertegenwoordigt — dan reageren we vaak met dezelfde reflexen als die van de kleuter in ons. We vechten terug, halen uit, saboteren. En als dat niet lukt, zoeken we een achterpoortje. Dan slopen we het zandtaartje van de ander in stilte, fluisterend tegen onszelf dat het eigenlijk de wind was. Of de buurjongen. Of het leve...

Een tedere dans van verlangen Of hoe nabijheid begint waar haast stopt Er zijn van die momenten die zich niet laten plannen. Geen afspraak, geen scenario, geen script dat ze voorafschaduwt. Ze ontstaan in de luwte. In de stilte tussen twee zinnen, in een blik die iets langer blijft hangen dan nodig is. Of in een kamer waar de tijd even stilstaat, omdat twee mensen besloten hebben elkaar niet langer te ontwijken. Luc en Marie zijn geen filmkoppel. Geen perfect gestylede Instagramliefde. Hij, met een rustige aanwezigheid die niets claimt maar wel uitnodigt. Zij, aarzelend, voelend, in haar tempo. Geen vuurwerk, geen opsmuk. Alleen twee mensen die rond elkaar cirkelen met de precisie van een fluistering. Niet om te versmelten, maar om af te stemmen. Op elkaars adem, grenzen, goesting. En dat is misschien wel de meest onderschatte vorm van erotiek: vertragen. Niet om het spannend te maken, maar omdat je voelt dat échte nabijheid alleen ontstaat als niemand de leiding opeist. Als aanraking ...

Muziek als stille bondgenoot Er is iets wonderlijks aan muziek. Ze verwacht niets terug. Ze vraagt geen uitleg, geen inspanning, geen prestatie. Ze is er, zonder oordeel. Of je nu leeg bent of vol, gebroken of verliefd, uitgeblust of euforisch — muziek stemt zich moeiteloos af op jouw binnenwereld. Alsof ze zegt: ik zie je . Ik hoor je . Ik weet het al . Ze verbindt je met herinneringen die je dacht vergeten te zijn. Je hoeft maar drie noten te horen, en je weet weer precies waar je was toen hij je voor het eerst aankeek, zij je voor het laatst omhelsde, of je voor het eerst in stilte gelukkig was. Muziek hangt als geur aan je herinneringen. Ze tilt ze op. Ze maakt ze zintuiglijk. En levend. Ze is vriendschap in zuiverste vorm. Muziek deelt alles met je: je vrolijkheid, je woede, je verdriet, je extase. Ze vuurt het vuur aan in je buik, laat mannen huilen en vrouwen brullen van vreugde, of net andersom. Muziek laat ons voelen wat we vaak niet durven denken. Ze geeft woorden aan ...

  Stop met keuzegeneuzel Een levenskunst in vloeibare vorm Je kent het wel. Je staat in de supermarkt, twee pakken yoghurt in je hand. Eén met biologische haverextract en actieve vezels, de ander met niks van dat alles, maar wel 40 cent goedkoper. Je staat daar, als een verlichte idioot met een missie, en denkt: "Welke moet ik nu in hemelsnaam kiezen?" Welkom in het rijk van de keuzegeneuzel. Hoe heerlijk klinkt dat woord eigenlijk? Keuzegeneuzel. Je hoort de twijfel al murmelen tussen de letters. Het is de mentale loopings die we maken als er duizend opties zijn, maar geen richtinggevoel. Het is geen luxeprobleem, het is een klein dagelijks drama dat zich stil afspeelt in ons hoofd. En dat hoofd, dat is me er eentje: een prima theater, maar een bijzonder slechte stuurman. Keuzekots en kruispunten Ik geef het toe: ik zit zelf midden in zo'n kruispunt. Mijn hoofd is een rollercoaster met overuren. Alles wat ik meemaak, alles wat ik voel, alles wat ik vooruitduw, keert zich...

Luisteren naar jezelf Waarom de stilte in jou meer weet dan de meningen om je heen We worden ermee geboren. Met een innerlijke stem die weet wat klopt. Een soort ingebouwde wijzer, een voelend kompas dat richting geeft nog voor we woorden kunnen vormen. Als baby huil je wanneer iets niet goed voelt, zonder gêne. Als peuter wijs je naar wat je wél wil, zonder jezelf af te vragen of dat sociaal wenselijk is. Je lichaam en je hart lopen dan nog in de pas. Maar ergens onderweg raken we dat vermogen kwijt. We leren gehoorzamen aan verwachtingen. Aan normen, doelen, rollen. We worden goede burgers, slimme leerlingen, loyale partners, efficiënte collega’s. En onderweg dempen we langzaam het geluid van onze eigen binnenwereld. Niet omdat we willen, maar omdat het makkelijker is. Omdat de wereld ons leert dat externe goedkeuring belangrijker is dan innerlijke waarheid. En voor je het weet leef je een leven dat perfect oogt, maar dof voelt. Dat is het tragische van veel volwassen levens: we ...

  Ben jij een lummelaar Of waarom je beter wat vaker tijd verspilt — bewust en zonder schuldgevoel Geen minuut verspild… maar aan wat? Is elk uurtje van jouw dag strak ingekapseld in een planning? Eerst werken, dan sporten, snel koken of scrollen, en ‘s avonds nog een geplande Netflix-avond waar je uitgeput in slaap valt bij aflevering drie? En dan is er nog het weekend: dat moet natuurlijk maximaal benut worden, want “je leeft maar één keer”, toch? Welkom in de westerse prestatiemolen, waar het woord   lummelen   klinkt als een vloekwoord. En toch… is lummelen net wat we massaal zijn kwijtgeraakt. Het onschuldige luieren, het doelloos mijmeren, het nietsdoen dat ooit vanzelfsprekend was — we zijn het verleerd. En erger nog: we zijn het gaan wantrouwen. Lummelen? Daar krijgen we stress van! We zijn zo gewend om door te hollen dat er onrust uitbreekt zodra we even stilvallen. Letterlijk. Mensen die een paar minuten niks doen beginnen vaak onmiddellijk op hun gsm te tokkele...

  Gefeliciteerd met je faalleven Kijk, als jij denkt dat je gefaald hebt, omdat je je leven niet strak volgens planning leeft, dan heb je per ongeluk een abonnement genomen op de verkeerde gedachte. Zo eentje met kleine lettertjes en een lange opzegtermijn. En wat staat er in die kleine lettertjes? Dat je pas iets waard bent als alles lukt. Als je planning klopt, je carrière glimt, je liefdesleven rechtop blijft staan bij windkracht acht en je planten niet doodgaan binnen een week. Nou?! Nieuws: het leven is geen IKEA-kast! Het leven is geen IKEA-kast. Er is geen handleiding. En als er al eentje is, dan heeft iemand de bladzijden omgewisseld en de schroevendraaier achtergehouden . Falen is geen fout. Falen is het bewijs dat je tenminste niet als een zoutpilaar in een veilige hoek staat te wachten tot het leven ‘klaar’ is. Falen is bewijs van beweging. En beweging is altijd beter dan vastzitten in dat hoofd van je, waar je innerlijke criticus de hele dag op z'n stoel zit te kla...

Als de stilte blijft Over het verlies dat nooit went, en de liefde die nooit verdwijnt Het verlies van een dierbare legt alles stil. De tijd. Je ademhaling. Je houvast. Alsof het leven zijn schouders ophaalt en zegt: zoek het maar uit . Alsof je hart plots in een vacuüm leeft, terwijl de wereld gewoon verder raast, alsof er niets is gebeurd. Maar jij weet beter. Jij voelt de leegte die elke seconde uitschreeuwt dat er iemand ontbreekt. Een onverwachte dood haalt je onderuit zonder waarschuwing. Geen aanloop, geen genade. Je wordt van je voetstuk gehaald alsof je daar nooit had mogen staan. Alsof liefde ineens een risico was waar je vooraf voor had moeten tekenen. Maar zo werkt het niet. Liefhebben is zonder voorbehoud. En verliezen? Is dan altijd onmenselijk hard. Waarom hij? Waarom zij? Waarom nu? Vragen die zich als een gebroken plaat blijven herhalen. Er zijn geen antwoorden die volstaan. Geen reden die genoeg is. Je kunt ze analyseren, wegdenken, bespreken met anderen, maa...

  Soms weet ik het. En soms niet. En dan bedoel ik ook écht helemaal niets Er zijn van die dagen dat mijn hoofd aanvoelt als een leeg vel papier. Geen woord dat zich aandient, geen gedachte die wil landen. Een ongeschreven blad waarop zelfs de meest hardnekkige pen geen inkt loslaat. Binnenin is het dor. Onherbergzaam. Een innerlijk landschap zonder water. En als er al eens een storm over raast, dan is het er achteraf nog altijd kurkdroog. Raar misschien, maar juist daar — in die stilte zonder vorm of richting — vind ik rust. Daar ontspant iets in mij. Daar hoef ik even niet te weten. Niets als bevrijding van alles. Wat weet je nog, als je niets meer weet? Wat blijft er over als je loslaat dat je het moet snappen? Wat gebeurt er wanneer je ophoudt met verklaren, vastpakken, uitleggen? Kun je leven zonder een plan, zonder een weten, zonder een handleiding? De meeste grote ontdekkingen zijn geboren in het niets. Niet uit het afwerken van een vijfpuntenplan, maar uit leegte. Vanuit he...

Leven in de zandbak is zoveel eenvoudiger Over ruzies, gelijk willen krijgen en de kunst van opnieuw beginnen Een tijdje terug zat ik met mijn kleindochter in de zandbak. Gewoon, op een doodgewone middag, met niets dan een emmertje, een schepje en een zacht lentezonnetje. We bouwden iets dat nergens op leek, maar dat deed er niet toe. Alles klopte. Even verderop zaten twee kinderen die elkaar nog niet kenden, maar die elkaar in vijf minuten tijd hadden gevonden, een conflict hadden uitgevochten en elkaar alweer hadden vergeven. ‘Stommerd! Stommerd!’ gilde er eentje, terwijl ze met driftige stappen wegliep. Maar amper vijf minuten later zaten ze opnieuw naast elkaar, alsof er niets gebeurd was. Twee volwassenen op een bankje keken het tafereel bewonderend aan. ‘Zag je dat nou?’ zei de een. ‘Ze hadden nog ruzie, en nu spelen ze weer alsof het nooit gebeurd is.’ ‘Simpel,’ antwoordde de ander. ‘Ze kiezen liever voor geluk dan voor moreel gelijk.’ En daarin zit iets fundamenteels. Kinde...

Tijd: vriend of vijand Over hoe we klokkijken maar zelden echt de tijd zien Tijd. Het klinkt als iets abstracts, maar het zit overal om je heen. In de rimpels rond je ogen. In het geluid van een koffieapparaat dat al twintig jaar trouw bromt. In die herinnering die op een onverwacht moment bovenkomt. En in die constante druk op je schouders, die fluistert: “Je moet nog zoveel…” Soms lijkt tijd je beste vriend. Zo eentje die stilletjes naast je zit wanneer je gelukkig bent, en geen haast heeft om weg te gaan. Andere dagen is hij je grootste vijand. Een dictator met een stopwatch, die je voortjaagt van verplichting naar verplichting. En meestal? Meestal is hij gewoon een raadsel. Onzichtbaar, onafwendbaar, en altijd een stap voor op je gevoel. We zeggen vaak dat we geen tijd hebben. Maar de waarheid is: we hebben tijd in overvloed. Alleen gebruiken we haar alsof ze op is nog voor we beginnen. We versnellen, plannen, multitasken. We vullen onze dagen met moeten, onze agenda’s met afs...