KrabbelBlog

Ik ben niet de man die… Ik ben niet de man die op zondag zijn vlees snijdt. Eerlijk gezegd snijd ik zelden vlees, laat staan op zondag. Geef mij maar wilde vis. Niet die uit de koeltoog, maar het soort dat nog tegen de stroom in zwemt. Zo voel ik mij het liefst: springlevend, licht tegen de keer, fris in de vinnen. Ik ben ook niet de man van dertien in een dozijn. Zelfs als ik het probeer, lukt het me niet. Als jonge snotaap was ik al kleurrijk en koppig op de juiste momenten. Die haren zijn intussen vertrokken — vrijwillig of niet, dat laat ik in het midden — maar de kleur draag ik nog steeds met trots vanbinnen. Ik heb het écht geprobeerd hoor, me voegen in de grijze rij, maar ik val altijd binnen de kortste keren door de mand. En weet je? Dat is prima. Liever uitgesproken dan uitgewist. Of je me aardig vindt, laat ik volledig bij jou. Het is geen sollicitatie naar goedkeuring. Zolang ik mezelf nog aankijk in de spiegel zonder te gruwen, zit het goed. Leven naar de mening van ee...

  Het chaosmonster — en hoe het zich stilletjes tussen de koffievlekken nestelt Lees: we hebben geen flauw idee wat we aan het doen zijn, maar we willen het graag laten klinken alsof we binnenkort op een congres mogen spreken.  Want dat is de brandstof van chaos: normalisering. Het moment waarop niemand nog de vinger op de zere plek durft leggen, omdat iedereen er al een pleister over heeft geplakt.  En ontdek wat er gebeurt als je weer ademruimte krijgt — en het beest eindelijk het pand verlaat. Het sluipt niet binnen met lawaai. Integendeel. Chaos begint altijd als een fluistering. Een onbenulligheid. Een kleine kronkel in de dagstructuur die niemand opmerkt omdat iedereen alweer doorraast naar het volgende overleg met drie agendapunten en zeven meningen. De planning is wazig, de prioriteiten verward, en de printer? Die print op gevoel. Je merkt het pas wanneer je er middenin zit. Niet omdat iemand roept: “Help, we verzuipen!” maar omdat de sfeer licht verstopt raakt...

Zandbakgedrag Voor wie durft te kijken: een overdenking in spiegelbeeld Over hoe volwassen spelletjes vaak beginnen met een schepje jaloezie We zijn ouder geworden, zeker, maar laten we onszelf geen zand in de ogen strooien: we zitten nog steeds in de zandbak. De emmers zijn vervangen door leasewagens, de schepjes door jobtitels, en het mooiste zandtaartje is tegenwoordig een relatie die goed oogt op sociale media. Maar de regels van het spel? Die zijn nauwelijks veranderd. Net als vroeger kijken we nog altijd naar het speelgoed van de ander. En wanneer iemand aan onze ‘schep’ zit — aan datgene wat we als van ons beschouwen, dat wat onze status of onze veiligheid vertegenwoordigt — dan reageren we vaak met dezelfde reflexen als die van de kleuter in ons. We vechten terug, halen uit, saboteren. En als dat niet lukt, zoeken we een achterpoortje. Dan slopen we het zandtaartje van de ander in stilte, fluisterend tegen onszelf dat het eigenlijk de wind was. Of de buurjongen. Of het leve...

Een tedere dans van verlangen Of hoe nabijheid begint waar haast stopt Er zijn van die momenten die zich niet laten plannen. Geen afspraak, geen scenario, geen script dat ze voorafschaduwt. Ze ontstaan in de luwte. In de stilte tussen twee zinnen, in een blik die iets langer blijft hangen dan nodig is. Of in een kamer waar de tijd even stilstaat, omdat twee mensen besloten hebben elkaar niet langer te ontwijken. Luc en Marie zijn geen filmkoppel. Geen perfect gestylede Instagramliefde. Hij, met een rustige aanwezigheid die niets claimt maar wel uitnodigt. Zij, aarzelend, voelend, in haar tempo. Geen vuurwerk, geen opsmuk. Alleen twee mensen die rond elkaar cirkelen met de precisie van een fluistering. Niet om te versmelten, maar om af te stemmen. Op elkaars adem, grenzen, goesting. En dat is misschien wel de meest onderschatte vorm van erotiek: vertragen. Niet om het spannend te maken, maar omdat je voelt dat échte nabijheid alleen ontstaat als niemand de leiding opeist. Als aanraking ...

Muziek als stille bondgenoot Er is iets wonderlijks aan muziek. Ze verwacht niets terug. Ze vraagt geen uitleg, geen inspanning, geen prestatie. Ze is er, zonder oordeel. Of je nu leeg bent of vol, gebroken of verliefd, uitgeblust of euforisch — muziek stemt zich moeiteloos af op jouw binnenwereld. Alsof ze zegt: ik zie je . Ik hoor je . Ik weet het al . Ze verbindt je met herinneringen die je dacht vergeten te zijn. Je hoeft maar drie noten te horen, en je weet weer precies waar je was toen hij je voor het eerst aankeek, zij je voor het laatst omhelsde, of je voor het eerst in stilte gelukkig was. Muziek hangt als geur aan je herinneringen. Ze tilt ze op. Ze maakt ze zintuiglijk. En levend. Ze is vriendschap in zuiverste vorm. Muziek deelt alles met je: je vrolijkheid, je woede, je verdriet, je extase. Ze vuurt het vuur aan in je buik, laat mannen huilen en vrouwen brullen van vreugde, of net andersom. Muziek laat ons voelen wat we vaak niet durven denken. Ze geeft woorden aan ...

  Stop met keuzegeneuzel Een levenskunst in vloeibare vorm Je kent het wel. Je staat in de supermarkt, twee pakken yoghurt in je hand. Eén met biologische haverextract en actieve vezels, de ander met niks van dat alles, maar wel 40 cent goedkoper. Je staat daar, als een verlichte idioot met een missie, en denkt: "Welke moet ik nu in hemelsnaam kiezen?" Welkom in het rijk van de keuzegeneuzel. Hoe heerlijk klinkt dat woord eigenlijk? Keuzegeneuzel. Je hoort de twijfel al murmelen tussen de letters. Het is de mentale loopings die we maken als er duizend opties zijn, maar geen richtinggevoel. Het is geen luxeprobleem, het is een klein dagelijks drama dat zich stil afspeelt in ons hoofd. En dat hoofd, dat is me er eentje: een prima theater, maar een bijzonder slechte stuurman. Keuzekots en kruispunten Ik geef het toe: ik zit zelf midden in zo'n kruispunt. Mijn hoofd is een rollercoaster met overuren. Alles wat ik meemaak, alles wat ik voel, alles wat ik vooruitduw, keert zich...

Luisteren naar jezelf Waarom de stilte in jou meer weet dan de meningen om je heen We worden ermee geboren. Met een innerlijke stem die weet wat klopt. Een soort ingebouwde wijzer, een voelend kompas dat richting geeft nog voor we woorden kunnen vormen. Als baby huil je wanneer iets niet goed voelt, zonder gêne. Als peuter wijs je naar wat je wél wil, zonder jezelf af te vragen of dat sociaal wenselijk is. Je lichaam en je hart lopen dan nog in de pas. Maar ergens onderweg raken we dat vermogen kwijt. We leren gehoorzamen aan verwachtingen. Aan normen, doelen, rollen. We worden goede burgers, slimme leerlingen, loyale partners, efficiënte collega’s. En onderweg dempen we langzaam het geluid van onze eigen binnenwereld. Niet omdat we willen, maar omdat het makkelijker is. Omdat de wereld ons leert dat externe goedkeuring belangrijker is dan innerlijke waarheid. En voor je het weet leef je een leven dat perfect oogt, maar dof voelt. Dat is het tragische van veel volwassen levens: we ...

  Ben jij een lummelaar Of waarom je beter wat vaker tijd verspilt — bewust en zonder schuldgevoel Geen minuut verspild… maar aan wat? Is elk uurtje van jouw dag strak ingekapseld in een planning? Eerst werken, dan sporten, snel koken of scrollen, en ‘s avonds nog een geplande Netflix-avond waar je uitgeput in slaap valt bij aflevering drie? En dan is er nog het weekend: dat moet natuurlijk maximaal benut worden, want “je leeft maar één keer”, toch? Welkom in de westerse prestatiemolen, waar het woord   lummelen   klinkt als een vloekwoord. En toch… is lummelen net wat we massaal zijn kwijtgeraakt. Het onschuldige luieren, het doelloos mijmeren, het nietsdoen dat ooit vanzelfsprekend was — we zijn het verleerd. En erger nog: we zijn het gaan wantrouwen. Lummelen? Daar krijgen we stress van! We zijn zo gewend om door te hollen dat er onrust uitbreekt zodra we even stilvallen. Letterlijk. Mensen die een paar minuten niks doen beginnen vaak onmiddellijk op hun gsm te tokkele...

  Gefeliciteerd met je faalleven Kijk, als jij denkt dat je gefaald hebt, omdat je je leven niet strak volgens planning leeft, dan heb je per ongeluk een abonnement genomen op de verkeerde gedachte. Zo eentje met kleine lettertjes en een lange opzegtermijn. En wat staat er in die kleine lettertjes? Dat je pas iets waard bent als alles lukt. Als je planning klopt, je carrière glimt, je liefdesleven rechtop blijft staan bij windkracht acht en je planten niet doodgaan binnen een week. Nou?! Nieuws: het leven is geen IKEA-kast! Het leven is geen IKEA-kast. Er is geen handleiding. En als er al eentje is, dan heeft iemand de bladzijden omgewisseld en de schroevendraaier achtergehouden . Falen is geen fout. Falen is het bewijs dat je tenminste niet als een zoutpilaar in een veilige hoek staat te wachten tot het leven ‘klaar’ is. Falen is bewijs van beweging. En beweging is altijd beter dan vastzitten in dat hoofd van je, waar je innerlijke criticus de hele dag op z'n stoel zit te kla...

Als de stilte blijft Over het verlies dat nooit went, en de liefde die nooit verdwijnt Het verlies van een dierbare legt alles stil. De tijd. Je ademhaling. Je houvast. Alsof het leven zijn schouders ophaalt en zegt: zoek het maar uit . Alsof je hart plots in een vacuüm leeft, terwijl de wereld gewoon verder raast, alsof er niets is gebeurd. Maar jij weet beter. Jij voelt de leegte die elke seconde uitschreeuwt dat er iemand ontbreekt. Een onverwachte dood haalt je onderuit zonder waarschuwing. Geen aanloop, geen genade. Je wordt van je voetstuk gehaald alsof je daar nooit had mogen staan. Alsof liefde ineens een risico was waar je vooraf voor had moeten tekenen. Maar zo werkt het niet. Liefhebben is zonder voorbehoud. En verliezen? Is dan altijd onmenselijk hard. Waarom hij? Waarom zij? Waarom nu? Vragen die zich als een gebroken plaat blijven herhalen. Er zijn geen antwoorden die volstaan. Geen reden die genoeg is. Je kunt ze analyseren, wegdenken, bespreken met anderen, maa...

  Soms weet ik het. En soms niet. En dan bedoel ik ook écht helemaal niets Er zijn van die dagen dat mijn hoofd aanvoelt als een leeg vel papier. Geen woord dat zich aandient, geen gedachte die wil landen. Een ongeschreven blad waarop zelfs de meest hardnekkige pen geen inkt loslaat. Binnenin is het dor. Onherbergzaam. Een innerlijk landschap zonder water. En als er al eens een storm over raast, dan is het er achteraf nog altijd kurkdroog. Raar misschien, maar juist daar — in die stilte zonder vorm of richting — vind ik rust. Daar ontspant iets in mij. Daar hoef ik even niet te weten. Niets als bevrijding van alles. Wat weet je nog, als je niets meer weet? Wat blijft er over als je loslaat dat je het moet snappen? Wat gebeurt er wanneer je ophoudt met verklaren, vastpakken, uitleggen? Kun je leven zonder een plan, zonder een weten, zonder een handleiding? De meeste grote ontdekkingen zijn geboren in het niets. Niet uit het afwerken van een vijfpuntenplan, maar uit leegte. Vanuit he...