KrabbelBlog

  Het gelukspodium is aan jou Of waarom geluk niet te koop is, maar wel te voeden Hoe gelukkig ben jij écht? Niet het soort geluk dat je afmeet aan je vakantiefoto’s of het aantal likes onder je profielfoto. Maar echt. Vanbinnen. In je lijf. In je hart. In je stilte. Als ik je nu, zonder omwegen, zou vragen om jezelf een cijfer te geven op de geluksschaal van nul tot tien — welk cijfer geef je dan? En geloof je het zelf? Of voel je ergens dat er méér in je zit dan wat je tot nu toe van jezelf hebt laten zien? Dat je méér te leven hebt dan je momenteel toelaat? Veel mensen antwoorden iets als: “Ach, ik mag niet klagen.” En dat is precies wat ze wél doen — zichzelf het zwijgen opleggen. Want ergens daarachter, onder die beleefde glimlach, knaagt een gevoel van gemis. Niet omdat er iets fundamenteel mis is, maar omdat er iets fundamenteel níét leeft. De ladder, de hamster en het verlangen naar méér Misschien sta je wel op een ladder van geluk, waarin je elke dag een paar treden stijgt...

  DUURZAAM BRANDEND DE TOEKOMST IN Je rijdt hem stilletjes de oprit op – jouw heilige stroomkoe, rijdende hoop in een wereld vol uitstootzondaars. Braaf. Opgeladen geweten, stekker erin, morele superioriteit op standje zen. Maar dan: knetter, knal, kablam! Je hoort geen meditatiegong, maar de bevalling van een vurige vuurduivel op wielen. Buren dachten dat je een wokrestaurant was begonnen in je carport.  Je staat ernaast in je ochtendjas, met een verlengsnoer in je hand en een blik alsof je net getuige bent van spontane voertuigzelfverbranding. En ergens klopt dat ook: jouw hypermoderne rijdende toekomstvisioen heeft besloten zichzelf tot vuuroffer te maken. De brandweer komt. Niet met een slang, maar met een gigantisch waterbed op wielen. Want dit soort vierwielige vuurgekken kun je niet blussen – je moet ze onderdompelen. Meedogenloos kopje onder, dagenlang. Alsof je de reincarnatie van een hysterische waternimf temt. En intussen? De officiële verklaring: “Er is geen reden ...

  Verhaal uit de oude doos en de Punica Oase Of hoe een cappuccinosnor mijn schrijversdroom deed archiveren. Een schrijverschap in couveuze Ik moet ergens begin twintig zijn geweest. Zo'n leeftijd waarop je nog gelooft dat talent vanzelf z'n plek vindt, zolang je het maar hard genoeg van de daken roept. Mijn daken waren schrijfsels — halve romans, gedichten die wilden rijpen, zinnen die iets zochten wat ik zelf nog niet kon benoemen. En blijkbaar had ik iemand overtuigd. Want er kwam een telefoontje van een uitgeverij met het bericht dat ze een ‘schrijver in spe’ zochten, en dat mijn pen mogelijk de zijne was. Ik stelde me een wereld voor vol literaire warmte, waarin woorden gekoesterd werden als jonge vogeltjes. De werkelijkheid was net iets minder poëtisch. Mijn zogezegde schrijftalent eerder een literaire vroeggeboorte  werd al snel in een incubator gelegd met de belofte dat, als ik het goed deed, er misschien ooit iets van zou komen. In de praktijk betekende dat: archiefwe...

Overleven in een wereld vol serieuze onzin Of hoe je hoofd breekt onder het gewicht van avocado’s, sokken en algoritmes – maar je lach het laatste woord heeft. Je wordt wakker, strompelt richting spiegel en wat daar terugkijkt, lijkt verdacht veel op een vermoeide bijrol uit een Scandinavische misdaadreeks: grauw, verfrommeld, licht tragisch en allesbehalve opgelost. Je haar heeft meer weg van een verlaten vogelnest dan van een kapsel dat ooit liefde gekend heeft, je huid voelt als hergebruikt bakpapier dat net iets te vaak in de oven is beland, en je ogen, die smeken je zachtjes om het leven vandaag gewoon even uit te stellen — maar jij, volhardend als altijd, grijpt naar je telefoon alsof dat ding jou een hogere levensvorm belooft, of op z’n minst een reden om te doen alsof je dag iets voorstelt. Het nieuws dendert binnen als een op hol geslagen buffet: politieke chaos, inflatie, klimaatpaniek, en daar tussendoor Jeroen. Jeroen die altijd vakantie lijkt te hebben. Deze week zwemt hij...

Ik ben niet de man die… Ik ben niet de man die op zondag zijn vlees snijdt. Eerlijk gezegd snijd ik zelden vlees, laat staan op zondag. Geef mij maar wilde vis. Niet die uit de koeltoog, maar het soort dat nog tegen de stroom in zwemt. Zo voel ik mij het liefst: springlevend, licht tegen de keer, fris in de vinnen. Ik ben ook niet de man van dertien in een dozijn. Zelfs als ik het probeer, lukt het me niet. Als jonge snotaap was ik al kleurrijk en koppig op de juiste momenten. Die haren zijn intussen vertrokken — vrijwillig of niet, dat laat ik in het midden — maar de kleur draag ik nog steeds met trots vanbinnen. Ik heb het écht geprobeerd hoor, me voegen in de grijze rij, maar ik val altijd binnen de kortste keren door de mand. En weet je? Dat is prima. Liever uitgesproken dan uitgewist. Of je me aardig vindt, laat ik volledig bij jou. Het is geen sollicitatie naar goedkeuring. Zolang ik mezelf nog aankijk in de spiegel zonder te gruwen, zit het goed. Leven naar de mening van ee...

  Het chaosmonster — en hoe het zich stilletjes tussen de koffievlekken nestelt Lees: we hebben geen flauw idee wat we aan het doen zijn, maar we willen het graag laten klinken alsof we binnenkort op een congres mogen spreken.  Want dat is de brandstof van chaos: normalisering. Het moment waarop niemand nog de vinger op de zere plek durft leggen, omdat iedereen er al een pleister over heeft geplakt.  En ontdek wat er gebeurt als je weer ademruimte krijgt — en het beest eindelijk het pand verlaat. Het sluipt niet binnen met lawaai. Integendeel. Chaos begint altijd als een fluistering. Een onbenulligheid. Een kleine kronkel in de dagstructuur die niemand opmerkt omdat iedereen alweer doorraast naar het volgende overleg met drie agendapunten en zeven meningen. De planning is wazig, de prioriteiten verward, en de printer? Die print op gevoel. Je merkt het pas wanneer je er middenin zit. Niet omdat iemand roept: “Help, we verzuipen!” maar omdat de sfeer licht verstopt raakt...

Zandbakgedrag Voor wie durft te kijken: een overdenking in spiegelbeeld Over hoe volwassen spelletjes vaak beginnen met een schepje jaloezie We zijn ouder geworden, zeker, maar laten we onszelf geen zand in de ogen strooien: we zitten nog steeds in de zandbak. De emmers zijn vervangen door leasewagens, de schepjes door jobtitels, en het mooiste zandtaartje is tegenwoordig een relatie die goed oogt op sociale media. Maar de regels van het spel? Die zijn nauwelijks veranderd. Net als vroeger kijken we nog altijd naar het speelgoed van de ander. En wanneer iemand aan onze ‘schep’ zit — aan datgene wat we als van ons beschouwen, dat wat onze status of onze veiligheid vertegenwoordigt — dan reageren we vaak met dezelfde reflexen als die van de kleuter in ons. We vechten terug, halen uit, saboteren. En als dat niet lukt, zoeken we een achterpoortje. Dan slopen we het zandtaartje van de ander in stilte, fluisterend tegen onszelf dat het eigenlijk de wind was. Of de buurjongen. Of het leve...

Een tedere dans van verlangen Of hoe nabijheid begint waar haast stopt Er zijn van die momenten die zich niet laten plannen. Geen afspraak, geen scenario, geen script dat ze voorafschaduwt. Ze ontstaan in de luwte. In de stilte tussen twee zinnen, in een blik die iets langer blijft hangen dan nodig is. Of in een kamer waar de tijd even stilstaat, omdat twee mensen besloten hebben elkaar niet langer te ontwijken. Luc en Marie zijn geen filmkoppel. Geen perfect gestylede Instagramliefde. Hij, met een rustige aanwezigheid die niets claimt maar wel uitnodigt. Zij, aarzelend, voelend, in haar tempo. Geen vuurwerk, geen opsmuk. Alleen twee mensen die rond elkaar cirkelen met de precisie van een fluistering. Niet om te versmelten, maar om af te stemmen. Op elkaars adem, grenzen, goesting. En dat is misschien wel de meest onderschatte vorm van erotiek: vertragen. Niet om het spannend te maken, maar omdat je voelt dat échte nabijheid alleen ontstaat als niemand de leiding opeist. Als aanraking ...

Muziek als stille bondgenoot Er is iets wonderlijks aan muziek. Ze verwacht niets terug. Ze vraagt geen uitleg, geen inspanning, geen prestatie. Ze is er, zonder oordeel. Of je nu leeg bent of vol, gebroken of verliefd, uitgeblust of euforisch — muziek stemt zich moeiteloos af op jouw binnenwereld. Alsof ze zegt: ik zie je . Ik hoor je . Ik weet het al . Ze verbindt je met herinneringen die je dacht vergeten te zijn. Je hoeft maar drie noten te horen, en je weet weer precies waar je was toen hij je voor het eerst aankeek, zij je voor het laatst omhelsde, of je voor het eerst in stilte gelukkig was. Muziek hangt als geur aan je herinneringen. Ze tilt ze op. Ze maakt ze zintuiglijk. En levend. Ze is vriendschap in zuiverste vorm. Muziek deelt alles met je: je vrolijkheid, je woede, je verdriet, je extase. Ze vuurt het vuur aan in je buik, laat mannen huilen en vrouwen brullen van vreugde, of net andersom. Muziek laat ons voelen wat we vaak niet durven denken. Ze geeft woorden aan ...

  Stop met keuzegeneuzel Een levenskunst in vloeibare vorm Je kent het wel. Je staat in de supermarkt, twee pakken yoghurt in je hand. Eén met biologische haverextract en actieve vezels, de ander met niks van dat alles, maar wel 40 cent goedkoper. Je staat daar, als een verlichte idioot met een missie, en denkt: "Welke moet ik nu in hemelsnaam kiezen?" Welkom in het rijk van de keuzegeneuzel. Hoe heerlijk klinkt dat woord eigenlijk? Keuzegeneuzel. Je hoort de twijfel al murmelen tussen de letters. Het is de mentale loopings die we maken als er duizend opties zijn, maar geen richtinggevoel. Het is geen luxeprobleem, het is een klein dagelijks drama dat zich stil afspeelt in ons hoofd. En dat hoofd, dat is me er eentje: een prima theater, maar een bijzonder slechte stuurman. Keuzekots en kruispunten Ik geef het toe: ik zit zelf midden in zo'n kruispunt. Mijn hoofd is een rollercoaster met overuren. Alles wat ik meemaak, alles wat ik voel, alles wat ik vooruitduw, keert zich...